17
Şirvanın füsunkar təbiəti, təmiz ab-havası, güllü-çiçəkli çə
mənlikləri burada qədim zamanlardan heyvandarlığın in
kişafı üçün əlverişli imkanlar yaratmışdır. Heyvandarlıqla
məşğul olan əhalinin əsas məşğuliyyət sahələrindən biri qo
yunçuluq olmuşdur ki, bu da xalçaçılığın inkişafı üçün əlve
rişli zəmin yaratmışdır. Şirvanda müxtəlif qoyun cinsləri ye
tişdirilmişdir. Yerli qoyun cinsləri ilə kifayətlənməyən əhali,
digər bölgələrdən buraya döllük qoyun cinsləri gətirir və xal
çaçılıq üçün yararlı xammal verən qoyunların artırılmasına
çox diqqət yetirirdi. Burada qoyun cinslərinin hər birinin yu
nu istehsal məziyyətlərinə görə bir-birindən fərqlənirdi. Şir
van Azərbaycan xalçaçılığının əsas mərkəzlərindən biri oldu
ğundan burada ağ qoyun cinslərinin artırılmasına daha çox
əhəmiyyət verilirdi. Çünki boyaqçılıq sənətində ağ yun hər cür
boyağı yaxşı götürdüyündən o, daha sərfəli sayılırdı. Şirvanın
təmiz və sərin dağ havasında, alp çəmənliklərində bəslənmiş
qoyunların “dağ yunu” aran qoyunlarının yununa nisbətən to
xuculuq sənətində yüksək qiymətləndirilirdi. Qoyunçuluğun
geniş inkişafı bu bölgədə qoyun yunundan ibarət xammalın
bolluğuna səbəb olmuşdur. Bu da qırxım zamanı yun çeşidlə
rindən istənilən qədər yararlı yun lifi əldə etməyə imkan verir
di. Qoyun güzəmi əriş ipinə daha çox yaradığından arğac və
ilmə üçün qıyılmırdı. Qoyunun bel (kürək) hissəsindən qırxılan
uzun yundan ilmə və arğac ipin hazırlanması daha sərfəli idi.
Şirvanın ucsuz-bucaqsız çəmənlikləri (Pirqulu, İsmayıllı, Talış,
Cəngi, Xaltan, Alpoud), meşələri, xalq arasında “toxmacar”
adlanan tut bağları boyaqçılıq üçün ənənəvi xammal ehtiyatı
yaratmışdır.
Şirvan toxucuları boyaq bitkilərindən bö
yük məharətlə rəng məhlulu hazırlayıb yun
ipin, pambıq, kağız və müxtəlif əşyaların bo
yanmasında istifadə etmişlər.
Xalça fraqmenti. Yun. Xovlu. 1850-ci il. Şirvan qrupu.
Azərbaycan. Şəxsi kolleksiyadan.
Yunun əyrilməsi üçün hazırlıq. Çalov.
Xurcunüzü. Zili. Yun. Xovsuz.
XIX əsr. Şirvan qrupu. Azərbaycan.
Azərbaycan xalçaları / şİRVAN QRUPU